کویل جک j4 چیست؟
سیستم جرقهزنی (Ignition System) در خودرو وظیفه ایجاد احتراق سالم
و کامل را بر عهده دارد. این سیستم بر یک قطعه بسیار مهم تحت
عنوان کوئل خودرو یا با تلفظ درست کویل خودرو (Coil) به معنای سیمپیچ،
متکی است که وظیفه اصلی آن افزایش ولتاژ ورودی (۶ یا ۱۲ ولت استاندارد باتری)
به ولتاژهای بسیار زیاد برای ایجاد قوس الکتریکی شدید
(Electric Arc) در سر شمع های خودرو برای ایجاد احتراق کامل است.
در نسخههای عرضهشده از حدود دهه ۱۹۷۰ میلادی، کویل تک بیرونی
بهعنوان بخش ادغامشده از مجموعه دلکو تغییر طراحی داد تا نیاز به
وجود یک وایر ولتاژ بالا در مسیر میان کویل خودرو تا دلکو از میان برداشته شود.
همچنین این کوئلهای جدید با افزایش توان جرقه به حدود ۲۰ تا ۳۰ هزار ولت مواجه شد
تا احتمال عدم جرقه (Miss Fire) به حداقل برسد. این نوع سیستم جرقه در خودروهای
کلاسیک آمریکایی، ژاپنی و اروپایی دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بسیار رایج است.
کویل جک j4 چه جنسی دارد؟
کویل یا سیمپیچ موردنظر در صنعت خودرو که تحت عنوان Ignition Coil
یا کوئل جرقه نیز شناخته میشود، یک ترانس افزاینده ولتاژ از منبع برق
ضعیفتر نوع DC (برق مستقیم) به ولتاژهای بالاتر برای ایجاد یک قوس
الکتریکی (جهش الکترون) بسیار قدرتمند در دو سر الکترود شمع خودرو
به منظور آغاز فرایند احتراق در داخل سیلندر پیشرانه احتراق داخلی است.
این جرقه به اندازهای قوی است که هوای میان دو قطب الکترود شمع خودرو را یونیزه میکند
و دمای آن را بهشدت افزایش میدهد. این افزایش شدید دما و یونیزه شدن هوا
ایجاد جرقه ابتدایی برای آغاز یک احتراق سالم و کامل را تضمین میکند.
لازم به تاکید است که کوئل خودرو یا کویل ماشین، تنها یک بخش از پازل سیستم
جرقه خودرو است و این سیستم از قسمتهای متعدد دیگری نظیر دلکو
(Disturbutor/بخش تقسیم جرقه)، وایر شمع (Wire/سیم انتقال دهنده ولتاژ بالا به شمعها)
و در خودروهای مدرنتر، واحد کنترل جرقه در ECU تشکیل شده است
که به موازات رفتار پیشرانه و نوع کاربری راننده از خودرو ایفای نقش میکنند.
در تاریخ صنعت خودروسازی جهان، سیستم جرقه خودرو نیز همانند
سایر بخشها با پیشرفت و تغییرات مهندسی مواجه شد. در نتیجه
جای تعجب ندارد که کوئل ماشین نیز در گذر زمان از تغییرات مشابه
و بهبودهای فنی بسیار بهرهمند شده باشد.
در اولین نمونه خودروها تا حدود دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی،
کویل به عنوان یک ترانس افزاینده بیرونی، به عنوان یک واحد مجزا بر قسمتی
از خودرو (معمولا روی پیشرانه یا گلگیر) نصب میشد. این واحد پس از دریافت
ولتاژ تقریبی ۶ یا ۱۲ ولت DC باتری خودرو، آن را به ولتاژ خروجی نزدیک به
۱۰ تا ۱۵ هزار ولت افزایش میداد و سپس آن را به بخش تقسیم
جرقه یا به اصطلاح دلکو منتقل میکرد تا پس از تقسیم روانه شمع متناظر شود.
این رویه طراحی در خودروهای قدیمی چون پیکان کاربراتوری مدل پایین نیز دیده میشود.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.